Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Mijn fantasierelatie
van een vrouw die haar minnaar te ver liet gaan
Jolinaster en haar minnaar Azel
Nu bijna een jaar geleden ging het uit met Azel, mijn toenmalige vriend.
Ik heb hem in december 5 jaar geleden ontmoet.
Ik had nog nooit een serieuze vriend gehad, ook al was ik 31 toen ik Azel ontmoette. Een laatbloeier was ik en zeker in de liefde.. Tot 25 had ik door jeugdproblemen bijna geen vriendjes gehad en toen, van 26 tot ik mijn ex ontmoette, had ik er juist te veel.
Het kwam erop neer dat je na een paar nachtjes niets meer hoorde van zo'n jongen of dat je gewoon bot behandeld werd. Al snel werd ik zat van de casual sex. Een keer of drie was ik serieus verliefd en had echt het gevoel samen door te willen gaan met die ander. Helaas, ik was niet hun uitverkorene. Andersom is het ook een keer of drie gebeurd.
Toen ik eindelijk mijn eerste wederzijdse liefde ontmoette was dit een openbaring. Azel is tot nu toe de meest exotische aparte man, anders dan alle anderen. Hij was erg mooi, van Frans-Arabische afkomst, familie in Zuid-Frankrijk en op het eiland la Réunion. Halflang krullend zacht haar, slank maar nergens botterig, zijdezachte getinte huid met ook nog eens prachtige tatous. Zijn benen waren sterk en had van die Afrikaans ronde billen. Hij had een leuk gezicht met een volle mond. Nee, een mooiere man kon ik me zeker niet wensen!
En hij vond mij 'une fille géniale'. Hij was echt blij met me.
Hij was net 5 jaar vrijgezel geweest en had alleen begin twintig een relatie gehad. Al snel plaatste ik Azel op een voetstuk. Ik weet dat ik dat nooit meer mag doen met iemand, het is gevaarlijk. Maar ja, hij had een enorm tekentalent, was beroemd in zijn beroepskring, Hij had alles gedaan ,waar ik alleen maar van kon dromen. Gewerkt op allerlei plaatsen in de wereld, had veel kennissen, en hij had een heel leuk gevoel voor humor en was gewoon heel origineel. Een creatieve geest. We konden samen goed dromen over het maken van mooie verre reizen: Laos, Cambodja, de Taiga van Kazachstan, Kenya, een weekend bij vrienden in Parijs langsgaan, naar Goa in India, een Himalaya trektocht maken.
Dat voelde zo goed. Dat had 'ons ding' samen moeten worden: reizen. We zijn uiteindelijk een maand naar Australië geweest en een paar weken naar la Reunion. Verder kreeg ik veel leuke cadeautjes van hem zoals eigengemaakte schilderijtjes met 'je t'aime' en leuke kleren bijv. Zijn knuffels en vele lieve sms-jes waren ook echt een sterk punt. Via hem kreeg ik veel leuke muziek en kwam ik op interessante openingen. We wilden samen oud worden.
Ik was zó van Azel onder de indruk: ik die altijd serieuze diploma's moest halen waar je veel voor moest doen om ergens te komen, die niet in de spotlight stond, ik die door eigen onzekerheid nooit toekwam aan het uiten van creativiteit, en hij die er uitgerekend zijn brood mee verdiende! Ik moest altijd mijn best doen voor mijn sociale contacten en hem werden die dingen op een dienblaadje aangeboden. Bovendien was hij Frans en vond ik in hem de perfecte gelegenheid om mijn gespreksvaardigheid Frans op niveau te krijgen. Ik had zelf in Parijs gewoond twee jaar via studie, maar Azel kende de creatieve bevolking van Parijs. Zodoende leerde ik via mijn ex allerlei Franse artiesten kennen, zoals graffity groepen. Dat was nog eens wat anders dan de wetenschappelijke wereld van de Sorbonne die ik had meegemaakt! En verder was het gewoon heerlijk om met hem te knuffelen en zoenen.
De teleurstelling
Na 5 maanden waren de problemen tussen ons duidelijk. Drugsverslaving en egocentrisme maakten hem onvoorspelbaar en agressief. Het kwam erop neer dat het toch wel heel erg 'my way or the highway' was. Al meende hij zelf dat hij mij juist blindelings volgde.
Het begon al in Australië dat er dagen waren dat hij gewoon totaal onredelijk was, niet te genieten. Zo had ik naar zijn idee te lang met de buurman staan praten en hem niet snel genoeg de theedoek gebracht die hij nodig had. Begon hij me daar toch over uit te vallen.Op la Réunion idem dito, ik had iets vergeten op te ruimen. Voor hem reden om me de huid vol te schelden en een hele dag niets tegen me te zeggen.
De hele tocht naar de top van de vulkaar liep hij 500 m . voor me uit. In Australië waren wel meer echt penibele momenten en hij verweet me van alles. Die twee vakanties samen waren helemaal niet zo erg 'samen'.
De sfeer was steeds ijzig en was hij onbereikbaar. Waar was nou de Azel waar ik verliefd op was?
Tot het moment dat hij weer joints kon roken of flink wat alcohol kon drinken, dan ineens veranderde zijn humeur en werd hij weer 'lief'. Maar de schade was toch aangericht. Het grillige in hem kwam er vooral tijdens die vakanties uit. Plotseling kon zijn humeur omslaan en had ik het 'gedaan'. Dan was hij ronduit beledigend en een straf om om je heen te hebben.
In Amsterdam zag ik hem de eerste twee jaar drie avonden per week, maar na die 2 jaar kon ik dat domweg niet meer opbrengen. Het voelde zo 'leeg'. Daar klaag ik het meeste nog over in mijn dagboeken. Feitelijk was hij helemaal niet betrokken met wat er in mij omging. Nooit ging hij eens ergens op in 'ça va aller' was altijd het antwoord.'Het zal wel gaan'. Het grootste deel van mijn tijd zat ik te wachten op Azel zoals ik hoopte dat hij zou zijn. Maar in realiteit kreeg ik de Azel die ik wilde maar fragmentarisch te zien en eerlijk gezegd kwam de leuke Azel steeds meer op de achtergrond.
Soms kon hij helemaal een 'gewone jongen' zijn en dan vond ik hem zo tof. Maar meestal zat hij met zijn ego van 'ik ik ik' waarbij mijn gevoel en behoeften onderaan de ladder kwamen. Als we afspraken kwam ik hem vaak ophalen van zijn werk. Dan gingen we naar mijn of zijn huis. Vaak was hij eerst nog boos over de ruzies die hij met collega's had, vervolgens gingen we eten en dan de DVD aan. Voor ik het wist was hij al stoned en viel in slaap. In bed werd hij s'nachts weer veel wakker, moest veel woelen en rochelen. Daarbij zat hij altijd aan mijn haar te frunniken. In die 4 jaar kon ik hem dat maar niet aan het verstand brengen dat ik daar last van had. Daar moest ik maar gewoon geen last van hebben.En hij ging ermee door.
Het laatste jaar sliep ik op de bank, of bij mij thuis op een ander matras. Anders kostte het me veel te veel bedrust. De seks was het laatste jaar wel tot heel weinig gereduceerd. De jaren ervoor hadden we weleens een opleving maar echt bevredigend werd het eigenlijk nooit. Daarvoor was ik te ontevreden over de relatie en was Azel ook te lui in bed. De laatste twee jaar wilde ik hem dus minder zien en daar vocht Azel wel tegen. Daar was hij boos over. En ik voelde me schuldig want ik hield nog veel van hem. Maar ik was niet de enige die problemen had met zijn gedrag. Ook op zijn werk kwam hij opdagen wanneer hem dat uitkwam. Zijn baas was vaak ziedend, maar ja, Azel had een vaste klantenkring die hij kwijt zou raken als hij mijn ex zou ontslaan, dus deed hij dat niet maar nam wel extra personeel aan.
Jammer dat Azel zich dat kon permitteren. Daardoor kon hij ook steeds verslaafder raken. De witte poeder had hem ernstig in de greep. Ik denk dat hij het laatste jaar zeker 3 avonden per week doorhaalde. Als ik eens met hem uitging moest het dus persé naar de bars van zijn scène, waar je dus kunt snuiven. Om 4.00 s'ochtends had ik het er wel gezien want Azel verdween in de bar. Ik had niet echt het idee dat ik met hem uit was. Hij stelde me wel aan veel mensen voor en dus redde ik me wel, maar leuk vond ik het niet. Daarbij moest ik ook altijd systematisch aanhoren hoe getalenteerd mijn vriendje was, wat een geweldig mens enzovoort. Ik wist wel beter. Natuurlijk wilde hij niet met me naar huis om 4.00 en tegen de tijd dat ik de volgende dag 's avonds naar mijn werk ging kwam hij eens terug van de after after party. En dan was hij boos dat ik nooit eens lekker met hem wilde doorzakken.
Tijdens de relatie ben ik ook wel eens ziedend op hem geweest. Als hij domweg drie dagen de telefoon uit had gezet, ik niet wist waar hij was. Toevallig had ik een moeilijk examen voor te bereiden in die tijd en kon wel een beetje steun gebruiken. Na drie dagen komt hij aanzetten, net een verwilderde kameel, en mij vertellen hoe ontzettend leuk hij het had gehad, op een 3-daags durende party.
Wat was ik woest! Wat haatte ik hem! Hij liet me zo vaak zitten. Het laatste jaar was het echt schandalig. Okay, ik was ermee begonnen dat ik niet meer mijn drie vrije avonden (ik werk er vier) voor de tv wilde doorbrengen of met hem in zijn bar met zijn vrienden wilde zitten. Ik raakte helemaal geïsoleerd. Na vier jaar had ik nog maar 3 eigen kennissen. Meiden van vroeger met wie ik overdag wel kon afspreken. Met mensen die ik via mijn vriendje ontmoette liep het nooit goed af. Voor ik het wist mocht ik niet meer praten met die of die, omdat hij daar ruzie mee had gemaakt. Mocht ik er ook niet meer mee omgaan.
Ik wilde dus 'eruit'. De theaters in, gelegenheden die ik spannend vond. Maar nee, Azel wilde nooit met me mee. Het laatste jaar ben ik die dingen dus maar met vriendinnen gaan doen. En ik mistte Azel ondertussen heel erg. Ik wilde het zo graag met hém delen. En hij verweet mij hetzelfde. Dat hij altijd over mij sprak in de bars, maar dat niemand mij ooit zag of ontmoette. Volgens hem zat ik in een'bel', mijn eigen wereld.
Bergafwaarts
Azel kwam dus steeds vaker niet opdagen op de afspraken die we nog wel hadden. In maart 2006 heb ik het uitgemaakt, voor het eerst, maar niet succesvol. Eigenlijk was de eerste keer dat ik dit probeerde een jaar eerder, toen we terugkwamen van het eiland bij Zuid-Afrika. Maar toen sabelde het liefdesverdriet me zo letterlijk neer, dat ik zeer snel ben teruggekrabbeld. Dat is nu 2,5 jaar geleden. En pas nu beginnen de tranen echt te drogen..
In maart 2006 voelde ik weer dat vreselijke liefdesverdriet. Ik heb tot dusver geen erger gevoel dan dat gevoeld in mijn leven. Het verstikte me helemaal en na 10 dagen ging ik naar zijn woning, waar het een teringbende was. Azel had alleen maar in de bars lopen feesten. Het is wel weer aangeraakt.
In juni gingen we naar Terschelling maar er was die aanhoudende leegte tussen ons. Op de momenten dat ik eindelijk bij Azel was kreeg ik nóg niet de liefde die ik van hem wilde hebben. Weer was de bar, de menigte en slapen belangrijker dan aandacht aan mij geven.
Toen hij ook nog agressief in publiek naar me ging schreeuwen omdat ik bij de rijwielverhuurder mijn bon niet op tijd bij de hand had, werd het me te gortig. Wat mij betreft kon hij alleen terugreizen. Toen draaide hij om als een blad aan een boom en ging de hele treinreis heel aanhankelijk tegen me aanzitten.
Azel wilde ook steeds veel meer geld uitgeven dan ik. Hij verdiende nu eenmaal drie keer zoveel als ik, en had een gat in de hand. Ik wilde liever eenvoudiger. Azel dacht altijd alles te kunnen kopen. Zo trakteerde hij me inderdaad op een restaurant op Terschelling, maar ik had wel net boodschappen gedaan en had willen koken op de camping. Dat werd gewoon terzijde geschoven. Maar eenmaal aan de dis wist hij geen conversatie op gang te houden, zoals gewoonlijk. Weer zo'n stilte. En dan komen er weer andere mensen om zich mee te vermaken. Terug in Amsterdam heb ik hem de hele zomer niet gezien, bijna niet. Eigenlijk had hij het uitgemaakt zonder het mij te zeggen. Zelfs op mijn verjaardag hoorde ik niets.
Afgrijselijk
Maar goed, het jaar daarvoor wilde hij ook geen aandacht aan mijn verjaardag besteden. Hij had een klant bij zich die avond en wilde met hem de avond doorbrengen. Enfin, vreselijk liefdesverdriet heb ik gehad die zomer.
Ik voelde me zo alleen en ik was nog niet zover dat ik actief op zoek ging naar nieuwe contacten. Uiteindelijk een brief naar zijn werk gebracht waarin ik mijn verdriet en woede heb geuit. Toen ineens ging hij helemaal weer achter me aan. Hij zei dat de scheiding hem verzwakt had en dat hij van mij was 'je suis à toi'. Zodoende zat hij september en oktober weer bij mij op de bank.
Als ik hem vroeg waarom hij zo verdwenen was in de zomer, zei hij: omdat jij in je eentje naar Moskou bent gegaan in de lente. Inderdaad, ik had een vriendin bezocht daar. Dat kon hij helemaal niet hebben.
Het was voor mij heel fijn omdat ik hem even helemaal kon vergeten daar. En inderdaad had ik hem ook geen sms-jes gestuurd. Maar Azel wilde me altijd de schuld geven van zijn eigen slechte gedrag. Alleen dat zie ik pas nu.
We hebben een paar keer redelijk lekker gevreeën voor ons doen en Azel leek echt gemotiveerd. Maar ik merkte dat ik niet meer kon. Aandacht voor mijn ziel had hij gewoon niet en ik was ook zat van die joints en ik wist dat vroeg of laat weer een kennis zou arriveren die hem de bars weer in zou gaan slepen.
Ik besloot mezelf te redden. Ik was bang voor een oude dag met hem, als hij die ooit al zou halen. Zijn huissloof worden, ik de enige die geld gespaard had terwijl hij het geld altijd makkelijker/sneller heeft kunnen verdienen. Tot dan toe had hij namelijk nog nooit iets gespaard van al het geld dat hij verdiende.
De reddingsactie
Die kwam in de vorm van een affaire.
Ik had de maanden daarvoor, ook omdat het twee keer uit was, heftige aanvallen van zin in seks met andere mannen. Een collega van zijn werk, een dakloze straatverkoper, een toerende popartiest, een ex van een vriendin, meerdere malen werd ik op de proef gesteld. Maar ik kon het niet. Ik hield te veel van Azel.
Sinds de zomer kwam ik in een nieuw barrestaurant. Daar zag ik een paar keer de zelfde jongen zitten, alleen. Ik had plots geen last van verlegenheid en ben gewoon met hem gaan babbelen en telefoonnummers uitwisselen.
Hij moest een tijdje op reis en, nu een jaar geleden, gingen we voor het eerst uit eten. Dit deed ik achter de rug van Azel om. Een paar weken later zei de jongen bij mij in de buurt te zijn. Ik heb hem binnengelaten en ervoor gezorgd dat we zijn gaan vrijen.
Het is heel raar hoe je jezelf kunt beïnvloeden. Normaliter zou ik nooit zo snel van stapel lopen en eigenlijk viel ik niet eens zo op hem. Maar ik moest en zou een affaire hebben en had hartstocht nodig om de moed te hebben bij Azel weg te gaan.
Na de eerste keer seks met Rob zag ik Azel een paar dagen later. Toen heb ik hem niets gezegd. Ik was allang blij dat hij vroeg wilde slapen, want ik merkte dat ik terugdacht aan de seks met die nieuwe man. De week erna maakte ik een nieuwe afspraak met Rob, mijn avontuur. Toen heb ik Azel gezegd over de telefoon, dat ik iets met een ander had.
Dan zetten wij er nu een punt achter' zei hij en daar is hij ook nooit meer op teruggekomen. Mijn affaire heeft 6 weken geduurd. Rob vertelde na 3 afspraken dat hij al een relatie had van 7 jaar en samenwoonde maar dat hij een 'vrij mens' was. Op dinsdagavond dan, want dan was zijn vriendin de stad uit. Dan ging hij zich te buiten aan allerlei sekstoestanden. Parenclubs, jonge meisjes oppikken of iedereen die maar zin heeft. Mannen 'deed' hij ook. Stom genoeg raakte ik echt in korte tijd lichamelijk verslingerd aan deze weer hele foute man. Maar ja, ik schijn ze aan te trekken.
Ik was de perfecte drugs voor zijn seksverslaving. In die 6 weken heb ik uren en uren seks met hem gehad. Zelf was ik natuurlijk ook nogal uitgehongerd en psychisch in een vreemde toestand. Met hem heb ik wel echt erg intens plezier gehad moet ik zeggen. Meer dan in 4 jaar bij elkaar met Azel. Het was idioot. Maar niet alleen dat. Rob vond de tijd om nog wat dingetjes met me af te spreken. Dit was iemand met wie je iets anders kon ondernemen dan alleen maar die benauwde wereld van mijn ex.
Maar goed, ik merkte dat ik lichamelijk over mijn grenzen ging met deze man. Ik merkte dat hij nogal perverse dingen opwindend vond, vrouwen (of mannen) pijn doen enzo, en dan echt iets anders dan een fetish spelletje. Hier werd ik bang van. Toen hij na zes weken met zijn officiële vriendin op vakantie ging heb ik gelijk de gelegenheid aangegrepen om het af te kappen.
Het gat
En toen was ik alleen. Rob belde bij terugkomst al vanaf de luchthaven, zijn vriendin was nog de koffers aan het opvissen. Ik vond het knap van mezelf dat ik er een kordaat einde aan maakte, over de telefoon.
Tot eind maart kwam ik moeizaam mijn bed uit, meestal vier uur s'middags. Nooit heb ik me zo vreselijk leeg, gevoelloos, vervreemd en vaak bloedgeil gevoeld als toen.
Ik belde Azel af en toe. Hij lag ook veel in bed van zijn drugsgebruik. Ik heb in die drie maanden alleen mijn avonddienstjes gedaan en al mijn andere projekten stop gezet. Af en toe was ik zelfs bang voor een opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Maar gelukkig heb ik al heel lang een goede vriend die me wel mee uit wandelen nam. Dat was echt heel fijn.
De gevoelens wisselden elkaar af, mijn lichaam was nog helemaal bol van de sekshormonen door die heftige affaire met Rob. Dat was domweg afkicken. Een vibrator hielp er niets tegen. Ik ben zelfs een keer naar een van die parenclubs gegaan waar Rob kwam. Daar zag ik natuurlijk een man bloot liggen, met zichzelf bezig. Ik was zo geneigd om er bovenop te springen, maar ik dacht, als ik hier aan ga beginnen, help ik mezelf echt de vernieling in.
Toen ben ik maar weggegaan en heb ik die vervelende geilheid, ja het was een vreselijke plaag, moeten uitzingen tot mijn lichaam weer tot normale hormoonlevels kwam. Ik verkeerde ik in een andere dimensie. Ik kwam zowaar in een soort droomwereld terecht. Ik belde Azel dus weer en dat vond hij prima, maar het was wel uit.
In zijn winkel ben ik ook nog wel eens geweest, dan was hij ook aardig tegen me, maar wel zijn ex-vriendin. Dagelijks moest ik huilen en voelde ik me zo schuldig dat het uit was, dat ik nu niemand meer had en dat ik dat zelf veroorzaakt had. En ik vond Azel ook hard, dat ik helemaal niet meer terugkon. Maar tevens wilde ik hem ook helemaal niet terug. Net had ik meegemaakt dat een man wél energie in bed kan geven, dat iemand wél gewoon een afspraak kan maken en op tijd kan komen, dat iemand wél met mij ergens naar toe kan gaan waar ik een keer heen wil. Die affaire liet me zien wat ik zoal tekort kwam bij Azel. Behalve dan dat ik van Azel, hoe negatief ik alles ook heb beschreven, wél liefde heb geha. En hij was trouw.
In die tijd ben ik ook heel veel uit geweest. Ik ontmoette overal nieuwe mensen. Met een aantal ben ik nog steeds in contact. Het was ook een noodzaak om nieuwe vrienden en kennissen te krijgen. Maar ik kan me herinneren dat ik het liefste mijn stad had verlaten om te emigreren. Het gevoel van leegte en die ijskap over mijn emoties, die alleen tijdelijk verdwenen als ik weer gehuild had, het was niet te doen. En dan daarbij het gevoel dat ik niet in de werkelijkheid vertoefde, dat was helemaal bizar. Ik stopte wel voor rood licht, maar ik voelde, hier is iets niet goed. Ik leef niet in de werkelijkheid. Ik zit in een soort droomwereld. Dit is pas langzaam minder geworden tegen de zomer aan. Toen ik wat tot mezelf kwam.
In maart heb ik Azel geholpen om naar zijn broer te komen. Zijn broer had hem een vliegticket gestuurd om naar La Réunion te komen, werken ook. Zijn vliegticket ging vanaf Parijs, en moest daar zelfstandig zien te komen. Dat zag ik nooit lukken. Met al de vrienden die hij heeft in de bar, zal er niet een zijn die hem die trein in helpt. Dat wilde ik toch voor hem doen, zijn Thalys betaald en nog geld meegegeven ook. Hij heeft me een keer leuk gebeld vanaf het eiland en was echt blij dat ik dat voor hem gedaan had. Later maakte hij ruzie met zijn broer en belde hij mij ook niet meer. Na 6 weken was hij plotseling weer in Amsterdam. Hij hield het daar naar eigen zeggen niet uit.
Ik probeerde Azel zo min mogelijk te bellen. Ik zat op 1 keer per twee of drie weken. Dan kreeg ik toch weer een heftig terugverlangen en belde ik . Op een keer zei hij dat hij wat met een ander had. Toen was het al zomer en dat veroorzaakte toch weer opnieuw liefdesverdriet. Was ik nu nog steeds niet los van hem? Diep in mijn hart wilde ik hem nóg steeds terug, maar het werd steeds onverklaarbaarder voor mezelf. In september was het weer uit met dat meisje en ik merkte dat ik hem dus weer was gaan bellen en nota bene nog steeds weer opnieuw wilde beginnen! Maar Azel zei dat hij dat niet wilde, toen ik het hem ronduit vroeg. Aan de andere kant stelde hij wel voor nog eens wat dingen samen te doen, dus dat gaf me nog wat hoop. Toen hij zo'n afspraak die hij nota bene zelf had voorgesteld 30 min. van te voren afzei, had ik nog één keer, ik durf het haast niet te schrijven, een hele nacht gehuild. Weer het licht aanhouden omdat ik anders gek word in het donker, dat misselijkmakende gevoel van gemis.
Godzijdank ben ik als laatste redmiddel naar liefdesverdrietconsulent Roel gegaan, dat had ik veel en veel en veel eerder moeten doen. Want het is nu al 2,5 jaar dat ik liefdesverdriet heb. Het begon al anderhalf jaar voordat het écht uit was. Het moet gestopt worden. Ik word er letterlijk ziek van en het put me uit.
Eigenlijk had ik al naar de liefdesverdrietconsulent moeten gaan toen ik zo vreselijk worstelde tijdens die relatie. Dan had ik dingen beter ingezien en veel leed bij mezelf kunnen voorkomen.
Als ik zie hoe karig de relatie in realiteit was, had ik juist blij moeten zijn van Azel af te raken, en zeker niet 10 maanden nadat ik die affaire begonnen was, nóg steeds terugverlangen, af en toe zelfs heftig. Azel was niet goed voor me en het uitgaan heeft me bijna mijn psychische gezondheid gekost. Ik heb het idee dat ik aan de rand van een psychose heb gestaan.
De genezing
Godzijdank mag ik mezelf momenteel in dit hoofdstuk plaatsen. Het terugverlangen is nu effectief gestopt. Azel heeft een brief van me gehad waarin ik hem de dingen die ik hem verwijt heb geschreven. Of hij het heeft gelezen weet ik niet, ontvangen heeft hij de brief wel. Ik ben zo lang blijven hangen in dat eindeloze tranendal omdat ik niet boos kon worden.
Ik geloofde toch dat het mijn schuld was dat het uit was, ik hield het immers niet vol. Maar nu ben ik juist af en toe zo verschrikkelijk kwaad dat ik wel een bom bij zijn woning wil laten ontploffen. Al die keren dat hij me tekort heeft, gedaan, me heeft genegeerd of af heeft gewezen. In ieder geval andere dingen veel belangrijker vond dan mij! Ik snap mezelf niet dat ik het nog normaal vond ook!
Een man die op mijn verjaardag liever met zijn klant gaat drinken in een bar dan iets met mij doen. Terwijl ik altijd voor zijn verjaardag met bloemen kwam en een verrassing.
Waarom heb ik mezelf dit aangedaan!?
Waarom kon ik niet stoppen!?
Godzijdank dat ik ondanks alles zelf niet aan de drugs ben gegaan en dat ik behalve deze winter altijd de dingen heb gedaan die ik vond dat ik ze moest doen.
Ik wil Azel echt helemaal nooit nooit nooit meer zien of horen. Het begon leuk, maar eindigde als een zwarte pagina in mijn geschiedenis. Mijn vraag is vooral: hoe overkomt me dit vooral nooit weer?
Ik weet dat er een verband is met mijn jeugdproblemen en met mijn eigen creatieve coming out. Verder had ik een wat apart beroep waardoor een hele categorie mannen niet in me geïnteresseerd was.
Ik weet nu dat een relatie gelijkwaardig moet zijn en dat je eisen moet stellen aan iemands karakter.
Op dit moment ben ik veel aan het tekenen en ik maak ook websites. Dan heb ik echt fun en ik ben zo blij dat ik mezelf eindelijk over die streep heb getrokken gewoon zelf dingen te gaan maken. Een jaar geleden ben ik namelijk begonnen met een cursus tekenen per post en ook ga ik naar een inloop atelier. Met de computers leer ik mezelf een hoop. Dit is veel beter dan alsmaar te staren naar de tekeningen van Azel, dit haalt hem van zijn voetstuk af. Het blijkt dat ik met weinig ervaring al hele leuke dingen kan maken! En ik ben vastbesloten om dit door te ontwikkelen. Begin twintig werd ik voor een paar kunstacademies afgewezen en dacht 'ik kan het dus niet' en ben een tweede keus studie gaan doen, maar ik bleef het altijd missen en keek vreselijk op tegen mensen die wél tekenden enzovoort. Dat gaat nu eindelijk over en heeft me ook leuke nieuwe contacten opgeleverd.
Ik heb dit verhaal 'mijn fantasie relatie' genoemd omdat dat het feitelijk was. Als ik met hem was, dan kreeg ik niet wat ik wilde hebben van hem, hij gaf me niet de liefde die ik wilde. Via sms-jes dan weer wel, maar niet in het echt. Het bleef dus een fantasie.
De ondertitel luidt: mensen gaan zover als jij ze laat komen.
Azel bleef Azel wel. Zijn grollen en streken bleven altijd hetzelfde. Ik stond alleen alles toe. Nooit heb ik paal en perk gesteld. Uit angst dat hij me zou verlaten. Dat deed hij uiteindelijk toch
wel, toen ik het echt niet meer volhield en de affaire begon. In een volgende relatie en ook in het algemeen: niet meer bescheiden zijn en eisen stellen aan iemands gedrag. Je hoeft allerlei brutaal gedrag niet te pikken. Dan maar een confrontatie!
Op dit moment wil ik nog niet een relatie. Ik ben nog niet hersteld en ik wil geen offers meer brengen, niet meer gekruisigd worden. Dat wil zeggen: een man die je één ding geeft, maar je voor de rest in de kou laat staan. Als ik ooit nog een relatie krijg, moet het een man zijn die op alle fronten goed voor me is.
Jolina Ster
